کتاب هنر امر متعالی مبتذل

هنر والای مضحک اول از همه خوانش مفصل شاهراه گمشده دیوید لینچ است که بر اساس فرضیه های روانکاوی لاکانی است. جهان منحصربه‌فرد لینچ از «عالی مضحک» به‌عنوان صحنه‌سازی بازیگوشانه و عبور همزمان از خیال‌پردازی‌های ایدئولوژیک بنیادی که جامعه سرمایه‌داری متاخر ما را حفظ می‌کند، تفسیر می‌شود.

ژیژک که استاد معکوس‌هاست، خواننده را دعوت می‌کند تا با او مفروضات آسان، نظرات دریافت‌شده و روندهای انتقادی کنونی را مجددا بررسی کند، و همچنین سوالات سختی در مورد راه‌هایی که ما از طریق آن جهان و فرهنگ خود را درک می‌کنیم، مطرح کند. او خوانش‌های تحریک‌آمیزی از کازابلانکا، فهرست شیندلر، و زندگی زیباست را در فرآیند بررسی موضوعاتی به‌عنوان گوناگون – و به‌هم مرتبط – مانند اخلاق، سیاست و فضای مجازی ارائه می‌کند.

ژیژک یک نظریه‌پرداز سینمایی نیز هست. او از تفسیر روانکاوانهٔ لاکانی برای ایجاد یک نظریهٔ سینمایی و یک شیوهٔ نقد جدید استفاده کرده‌ است. به اعتقاد رابرت استم، او از فیلم‌های سینمایی برای شرح نظریات لاکان استفاده می‌کند و در فیلم‌های سینمایی مثال‌هایی می‌یابد که حتی از خود لاکان هم افکار روانکاوانهٔ او را بهتر شرح می‌دهند. ژیژک به بررسی میل و فانتزی ناخودآگاه، امر واقعی و ابژهٔ والای ایدئولوژی در فیلم‌ها می‌پردازد و از این راه یک تأویل روانکاوانه در باب سینما می‌سازد. لینچ و هیچکاک دو فیلم‌ساز مورد علاقهٔ ژیژک هستند که تفسیر آثار آن‌ها بیش از همه مورد توجهش بوده‌اند